Inmiddels heeft Boom ook al een hoop gedaan: Met zijn jeugdvrienden maakte hij het inmiddels klassieke televisieprogramma Streetlab, hij heeft op het filmfestival in Cannes met de winnaars op het podium gestaan (uiteraard zonder dat zij dit door hadden), De Vijfde van Beethoven gedirigeerd voor een orkest van zestig man, gejankt om een telefoonnummer van een meisje te krijgen (uiteraard zonder dat hij dit vervolgens kreeg), bij de oud-president van de Hells Angels afgedongen op een reet-tattoo, een marathon gelopen (uiteraard zonder hiervoor te trainen), Maarten van Rossem net niet aan het lachen gekregen, op een treurig marktplein op een platte kar opgetreden als boyband (uiteraard samen met René Froger), maar ook bij Sterren op het Plein voor 15.000 man. Hij heeft met Stijn van Vliet in 48 uur een roman geschreven die goed werd beoordeeld, hij trad op met zijn karaokeband in de Ziggo Dome, heeft zijn lippen opgespoten met driemaal de normale hoeveelheid, en vervolgens, mét die opgespoten lippen in The Passion gespeeld.

‘Maar waarom zo veel, Daan Boom, waarom zo veel dingen doen die je niet kunt? Wanneer is het genoeg, welke leegte probeer je te vullen?’
Daan Boom: ‘Nou, denkbeeldige Zomergasten-interviewer, dat is een goede vraag. En hoe beter daar antwoord op te geven dan in de vorm van mijn allereerste one-man-show in het theater.’

En wat hij daar gaat doen? Wat denkt u zelf? Veel, natuurlijk, veel te veel, zoals alleen Daan Boom dat kan: tapdansen, streetdancen, zingen, rappen, pianospelen, schreeuwen, balletten, huilen, miepen, maar ook sociale experimenten uithalen (zoals we die uit het programma Streetlab kennen), dirigeren (zoals in Maestro), verhalen vertellen uit de Kelderklasse en bovenal: heel veel lachen.